Każde serce jest inne. Jedne są otłuszczone, inne chude. Jedne mają grube ściany, inne cienkie. Jedne biją szybciej, inne wolniej. Ale dwóch identycznych się nie znajdzie.
Serce to pompa, która napędza nasz organizm. Nasz silnik, którego sekrety i zasady funkcjonowania odkrywa przed nami profesor Stephen Westaby.
Westaby uosabia wszystko to, czego spodziewalibyśmy się po genialnym chirurgu: jest pewny swego, zaangażowany, pełen pasji i uparty. Jego książkę, irytująco dobrze napisaną jak na kogoś, kto dotąd miał na koncie jedynie artykuły naukowe i podręczniki, połyka się niczym pierwszorzędny thriller, trup ściele się tu gęściej niż w kryminałach. Każdy rozdział czyta się z zapartym tchem, aby zobaczyć, czy kolejny – zdawałoby się – pozbawiony szans pacjent przeżyje.
„The Times”
W walce o życie chciałoby się mieć u boku kogoś takiego jak Westaby – faceta, który dyrektorów medycznych porównuje do Stasi, a do boju rusza z okrzykiem: „Chrzanić protokół!".
książka roku według „The Guardian"
Profesor Westaby, którego poznałem osobiście, jest wizjonerem oraz lekarzem walczącym o pacjenta do ostatniej chwili. Jego książka to zapis niecodziennego doświadczenia życiowego, opis wyjątkowego, namacalnego obcowania z kruchością życia. Autor przypomina swoją postawą i działalnością nieocenionego prof. Zbigniewa Religę, dlatego ta opowieść jest wiarygodna i zasługuje na upowszechnienie.
prof. Marian Zembala
kardiochirurg i transplantolog, który operował
wraz ze Zbigniewem Religą
Niemowlę, które już w pierwszych miesiącach życia przeszło kilkanaście zawałów. Kobieta cierpiąca na zespół zamknięcia – w pełni świadoma, uwięziona we własnym ciele, niezdolna choćby poruszyć palcem. Wreszcie pionierska operacja wszczepienia sztucznego serca, w wyniku której powstał „człowiek na baterie”.
Kruche życie to zdumiewająca i zapierająca dech opowieść wybitnego kardiochirurga, którego ścieżkę zawodową znaczyły geniusz i brawura. Stephen Westaby dzieli się najciekawszymi i najbardziej wzruszającymi historiami z sali operacyjnej, z jakimi dane mu było się zetknąć w czasie trzydziestopięcioletniej kariery. Uratował w tym czasie setki osób, którym szans nie dawał absolutnie nikt.
Oto przewodnik po fascynującym i pełnym tragizmu świecie kardiochirurgii. Pozwala poczuć, jak to jest trzymać w ręku ludzkie życie.
To nie jest książka dla ludzi o słabym sercu
Profesor kardiochirurgii szpitala uniwersyteckiego w Oksfordzie. Jeden z najwybitniejszych brytyjskich lekarzy, wykonywał najtrudniejsze operacje, m. in. pionierski przeszczep sztucznego serca w 2000 roku (Jarvik 2000). Jest autorem ponad 350 publikacji medycznych i naukowych. Został uznany za pioniera kardiologii przez American Heart Association.
Profesor Westaby jest jednym z założycieli „Calon Cardio Technology” z siedzibą w Institute of Life Sciences, University of Swansea. Pierwsze z przygotowanych przez jego firmę urządzeń otrzymało w 2011 roku brytyjską nagrodę za najlepszą przełomową technologię medyczną. Kardiochirurg osobiście wykonał ponad 11000 operacji na otwartym sercu u dorosłych i dzieci. Przeszkolił również wielu chirurgów, praktykujących obecnie w Wielkiej Brytanii, Ameryce Północnej, Europie, Japonii i Indiach.
Stephen Westaby
ur. w 1948 roku
Author photograph © Oxford Medical Illustration
Młoda kobieta przesłoniła twarz synka zawojem materiału. To było wszystko, co miała: dziecko, trochę szmat i tanich pierścionków. Nagle zrobiło mi się ich obojga strasznie żal. Chirurgia to był mój fach, moje rzemiosło, teraz jednak dałem się wciągnąć w wir rozpaczy, a cały obiektywizm zawodowca wyparował.
W tamtych czasach używałem czerwonego stetoskopu. Przytknąłem go do piersi malucha, siląc się na zachowanie pozorów profesjonalizmu. Posłyszałem ostry szmer, z jakim krew przeciskała się obok guza i dalej przez zastawkę aortalną, następnie trzeszczenie pęcherzyków płucnych w zalanych płynem płucach, a wreszcie bulgotanie pustych trzewi. Oto kakofonia ludzkiego ciała.
– Mumken asaduk? – zapytałem. – Pozwolisz mi pomóc?
Przez chwilę wydawało mi się, że dziewczyna odpowie. Rozchyliła usta i wpatrzyła się we mnie tymi niesamowitymi oczami. Raczej poczułem, niż usłyszałem, że mówi:
– Naam. Tak.
Spróbowałem wyjaśnić, że będę musiał zoperować serce chłopca, aby był zdrowy i aby oboje mogli wieść lepsze życie. Kiedy w oczach matki stanęły łzy, wiedziałem, że zrozumiała.
Stefan był zwykłym dzieciakiem z robotniczej rodziny. Miał przed sobą całe życie i powinien zasuwać z kumplami po szkolnym boisku, a nie siedzieć w bezruchu na szpitalnym łóżku w otoczeniu posępnych typów w białych kitlach. Musiał czuć się w tamtej chwili zupełnie wycieńczony – wypompowany prostą, zdawałoby się, czynnością, jaką jest samodzielne oddychanie. Do tego dochodził ten uciążliwy kaszel, któremu towarzyszyło poczucie bezdechu, jakby ktoś go dusił. Było mu zimno, choć prześcieradła kleiły się od potu. Obcy ludzie wbijali igły w jego ramiona i szyję, wysysali krew, wtykali gumowe rurki we wstydliwe części ciała – robili rzeczy, które żadnemu młodemu chłopakowi nie powinny nawet postać w głowie. Smutek mamy i taty ewidentnie go martwił, a poza tym słyszał słowa, których nie rozumiał. Zaczęło mu się kręcić w głowie, świat tracił na wyrazistości, aż w końcu wszystko jakby odpłynęło gdzieś w dal. Morfina ukoiła strach.
Chłopiec i jego młodziutka matka właściwie spoglądali w oko śmierci, gdy działacze Czerwonego Krzyża znaleźli ich na granicy między Omanem a Jemenem. Z powodu upału i przebytych trudów oboje przymierali głodem i byli odwodnieni – znajdowali się w stanie zapaści. Dziewczyna najwyraźniej przeniosła syna przez pustynię i jemeńskie góry, desperacko poszukując pomocy lekarskiej. Śmigłowiec zabrał ją wraz z dzieckiem do szpitala wojskowego w Maskacie, stolicy Omanu. Na miejscu odkryto, że młoda kobieta próbuje nadal karmić piersią. Nie posiadała żadnego innego jedzenia, które mogłaby dać chłopcu, ale nie miała też już mleka. Kiedy chłopiec został podłączony do kroplówki i ponownie nawodniony, zaczął mieć problemy z oddychaniem. Stwierdzono niewydolność serca. U matki z kolei zaobserwowano ostry ból brzucha i podwyższoną temperaturę. Zdiagnozowano u niej infekcję dróg rodnych.
Infografika
